KIJKEN DOOR HET PRISMA VAN DE DYNAMISCHE SPIRAAL
Inhoudelijk gezien gaat het bij de frequente coaching door Sens, waaraan ons beroep ons blootstelt, meer om transformatie dan om verandering. Laten we duidelijk zijn, alles verandert. Dat is eigen aan het leven. Er is één ding dat niet kan veranderen, en dat is het verleden. Maar er is één ding dat we niet kunnen laten veranderen: onszelf. Elke dag veranderen we meer en meer. Men zou kunnen denken dat transformatie altijd een goede zaak is, maar dat wordt niet ondersteund door de tweede wet van de thermodynamica. We zouden voortdurend veroordeeld zijn tot wanorde en verval, en het is een permanente weerstand die ons in staat stelt dit te vermijden, ondanks de onvermijdelijke entropie.
Laten we op onze hoede zijn voor transformatie, want die is niet per definitie goed. Het belangrijkste is om te weten waar ze vandaan komt, waar ze ons naartoe leidt, hoe we onszelf transformeren en hoe we anderen transformeren. Als alle levende wezens worden gedefinieerd door wat hen transformeert, dan betekent mens zijn dat je kiest voor de transformatie die je wenst en het beste maakt van de transformatie die je niet kunt vermijden. De uitdaging zou dus zijn om onze transformatie te beheersen.
Als we kijken naar de geschiedenis van de groten der aarde, en dat is soms erg nuttig, zien we dat ze allemaal zijn getransformeerd, zich hebben gevoed met wat ze hebben kunnen ontvangen en ver zijn afgedwaald van wat ze aanvankelijk waren (Marx, Pascal, Gandhi, Averroes, ...). Als we dieper kijken, zien we dat degenen die zich hebben getransformeerd uiteindelijk alleen maar zichzelf hebben gevonden, hebben ontdekt wat voor hen essentieel was en dus hun constante hebben gevonden. Onze zoektocht zou dus moeten zijn om te ontdekken wie we zijn en ons niet te laten formatteren.
Om te weten welke transformatie we moeten accepteren, moeten we weten wat we willen behouden; die constante in onszelf. Welke waarden willen we behouden, waarvoor zouden we bereid zijn te sterven en welke externe invloed kunnen we accepteren? Het moeilijkste voor iedereen is om te veranderen in wat we vanaf de eerste dag al wilden zijn. Het is aan iedereen om zijn eigen weg te zoeken en aan de coach om hem daarbij te ondersteunen.
Hoe weet je wat je zou willen zijn, in een wereld waarvan je de complexiteit en de artefacten die haar kenmerken niet kunt negeren? We moeten ons een beeld vormen van de context, het kader waarin we de komende 30 jaar zullen leven. We kunnen gemakkelijk praten over het ontstaan van de mensheid, of over wat er 20.000, 2000 of 200 jaar geleden gebeurde, maar we vinden het moeilijker om te praten over wat ons te wachten staat, bijvoorbeeld volgend jaar. Hoe zal de wereld er in 2050 uitzien?
Hoe kunnen we een zinvolle transformatie overwegen als we de context van wat er gaat komen niet hebben geschetst en als we toeschouwer of acteur moeten zijn: De demografie van 7 miljoen tot 10,5 miljoen, waarvan 2 miljoen jonger dan 18 jaar, zal de wereld herconfigureren; de technische vooruitgang en zijn 3D-printers met gigantische gevolgen; Big data die augmented reality met zijn permanent aanwezige hologrammen gemeengoed zal maken; het semantische web en zijn vermogen om met machines te communiceren; biotechnologie en het klonen van mensen; ... Dit alles zal ons meer vrijheid geven, maar een vrijheid die ertoe zal leiden dat we artefacten van onszelf worden.
Wat kunnen we hieraan doen, terwijl wat hier wordt beschreven ons alleen maar een weinig aantrekkelijk lot in het vooruitzicht stelt, gemuilkorfd door kunstmatige intelligentie, in een wereld die we niet meer zouden kunnen beheersen. Al geruime tijd zien we de metafoor van deze machteloosheid opduiken, die van een wereld die wordt beschreven als een schip dat op drift is. We kunnen ons erbij neerleggen; Carpe Diem. Maar we kunnen ons daar ook niet bij neerleggen.
Dit alles kan worden voorkomen als we denken dat samenwerking beter is dan concurrentie en we streven naar een superieure vorm van politieke organisatie van de mensheid. Dan kan het sociocentrisme, de laatste fase van de levenscyclus, tot bloei komen en de weg bereiden voor het tijdperk van de cyclus van het zijn (‘Geel’) in zijn beste vorm. Daarin ligt het belang van Spiralien-coaching, in het ontwaken van rationeel altruïsme; het besef dat we rationeel belang hebben bij het geluk van anderen.
Artikel van Mario Rastelli